నేను వ్రాస్తున్న విషయం, ప్రస్తుత యువతరానికి  most irrelevant topic లా కనిపించొచ్చు. కానీ నూటికి డెభై మందికి మాత్రం ఈ "చిల్లర" అనేది  most precious విషయం. ఎక్కడ పడితే అక్కడ క్రెడిట్ కార్డులు స్వాప్ చేసేవారికి ఈ కష్టాలెలా తెలుస్తాయి? చాలామందికి గుర్తుండే ఉంటుంది-- ఇదివరకటి రోజుల్లో, మీ తండ్రుల వద్ద ఉండే "మనీ పర్సుల" లో, చిల్లర కోసం ఓ అర విడిగా ఉండేది. మరి ఇప్పుడో, walletటో ఏదో అంటారుట, దానినిండా క్రెడిట్ కార్డులూ, డెబిట్ కార్డులూ, అవేవో కూపన్లూ, గర్ల్ ఫ్రెండు ఫొటోలూ, పెళ్ళైనవారి దాంట్లో పెళ్ళాం, పిల్లల ఫుటోలూ కనిపిస్తాయి.  చిల్లర అనే మాటే  విన్నవారు కాదు. అంతా కాల మహిమ!

అప్పుడెప్పుడో ప్రభుత్వం వారు, పావలా కాసుల్ని demonitize చేసేస్తున్నామని ఓ ఆరునెలల నోటీసిచ్చేసి, కావలిసినవాళ్ళు తమ దగ్గరున్న పావలాల్ని, ఏ బ్యాంకు వారి దగ్గరకైనా తీసికెళ్ళి మార్చుకోవచ్చని చేతులు దులిపేసికున్నారు. మార్చుకోడం అంత ఈజీయా బాబులూ, ఏ బ్యాంకుకెళ్ళండి, " ఇక్కడ ఇవ్వలేమండీ, హెడ్డాఫీసుకెళ్తే దొరుకుతాయీ.." అనేవారే. ఈ మాత్రం లక్ష్మీ కటాక్షానికి, మళ్ళీ అంత దూరం వెళ్ళడం ఎందుకూ, ఉన్న పావలా కాసుల్ని, తమ  క్రియేటివిటీ ఉపయోగించి,ఫెవికాలో, తుమ్మ జిగురో అంటించి, ఏ శిల్ప కళా ఖంఢాలో తయారు చేసికుంటే పోదా అని ఊరుకున్నవారూ ఉన్నారు. ఏది ఏమైనా, ఆ పూర్ పావలా కాసులు చరిత్రలో ఓ భాగం అయిపోయాయి!

పోనీ చిల్లర అవసరం లేకుండా ఉంటుందా అంటే అదీ లేదు, ఓ ఇంగ్లీషు పేపరూ, తెలుగు పేపరూ కలిపి కొంటే ఓ రోజు ఎనిమిదీ, ఇంకో రోజు తొమ్మిదీ రూపాయలవుతుంది. ఓ పది రూపాయల నోటు వాడి చేతిలో పెడితే మనకి తిరిగి ఇవ్వడానికి వాడి దగ్గర ఛస్తే చిల్లరుండదు. “ కల్ లేనా “ అనేసి ఊరుకుంటాడు. పోనీ మర్నాడు వెళ్తేఆ కొట్టువాడి తమ్ముడో, చెల్లెలో ఉంటారు, అ ముందరిరోజు ఓ రెండు రూపాయలివ్వాలీ మీవాడూ అని చెప్పినా కానీ, “ మీరూ మీరూ చూసుకోండి..” అంటాడే కానీ, రెండు రూపాయలు తక్కువ మాత్రం తీసికోడు.అలా నెలయ్యేసరికి రోజుకి రెండు రూపాయల చొప్పునా ఓ పాతిక రూపాయలు మనకి నష్టం. డబ్బులేమైనా ఊరికే వస్తున్నాయా? ఆ డబ్బులేవో ఏ యాచకుడికి వేసినా పుణ్యమైనా వస్తుంది.

ఇంక కొన్ని వస్తువులు ప్రత్యేకంగా "బాటా" కంపెనీవి 199,399,699,1999..... వెధవ్వేషాలు కాపోతే, ముష్టెత్తేదేదో పబ్లిక్కుగానే  చేయొచ్చుగా!  నేను పుట్టినప్పటినుంచీ చూస్తున్నాను, ఈ "బాటా" వాడు మాత్రం వాడి  strategy మార్చలేదు. కొట్టువాడు చచ్చినా ఆ రూపాయివ్వడు. అనుభవించడమే! కొన్ని కొట్లలో చూస్తూంటాము, అయిదు రూపాయలకి తక్కువైతే, అన్ని టాఫీలో, చాకొలెట్లో చేతిలో పెడతాడు. ఈ మధ్యన ఓ మాల్ లో నాకు ఇలాగే అయితే, సరే వీడి సంగతిలా ఉందా అనుకుని, బయటకి వెళ్ళి, ఓ అరగంటలో తిరిగొచ్చి, ఓ సరుకు తీసికుని, వాడి చేతిలో  ఓ పది నోటూ, అంతకుముందు వాడిచ్చిన నాలుగు టాఫీలూ చేతిలో పెట్టాను. కుదరదన్నాడు,  ఏం, నువ్విస్తే తీసికోలేదా, నేనిస్తే తీసికోడానికేం రోగం అన్నాను. కాదూ కూడదూ అంటే మేనేజర్ ని పిలవమన్నాను. ఆ పెద్దమనిషొచ్చి ఏమిటీ గొడవా అన్నాడు. నాకేమీ గొడవలేదూ, మీవాణ్ణే అడుగూ అంటే వాడు కథంతా చెప్పుకొచ్చాడు. ఇంతలో ఈ గొడవతో బిల్లింగు అగిపోయింది. చాలా మంది నన్ను సపోర్టు చేసినవాళ్ళే. కానీ అందులో ఉన్న హాఫ్ చెడ్డీల వాళ్ళూ, క్యాప్రీ లవాళ్ళూ మాత్రం, చిరాకు పడ్డం మొదలెట్టారు విషయం తెలిసి."क्या इत्नीसी  छॉठी चीजकेलियॅ इत्ना जगढा ..." అంటూ. పైగా  వారిలో ఒకతను, అంకుల్,  I will pay that amount, settle the issue..., నా దగ్గర డబ్బులు లేకనా ఈ హడావిడంతా. ఇలా ఉంటుంది ఈ రోజుల్లో!

ఎప్పుడో, ఉన్న ఆ  అర్ధ రూపాయలకి కూడా ఆయుర్దాయం తీరిపోతుంది. బస్సుల్లో వెళ్ళినప్పుడు కండక్టరు ఛస్తే చిల్లరివ్వడు, పైగా డిపోకి వెళ్ళి తీసికోమంటాడు. ప్రతీ రోజూ ఎక్కడ చూసినా ఇదే గొడవ. ఇదివరకటి తోచిందిస్తే పుచ్చుకునేవారు అడుక్కునేవాళ్ళు. ఇప్పుడో, వాళ్ళ రేటూ మారిపోయింది. మినిమం రూపాయ! ఇంక హొటళ్ళల్లో కౌంటరు దగ్గరకి వెళ్ళి బిల్లులు పే చేయడం నామోషీ! ఆ స్టువార్డో, బేరరో, సర్వరో ఓ ఫోల్డరు లో ఓ బిల్లూ, పక్కనే పళ్ళుకుట్టుకునే పుల్లలూ, పటీ బెల్లం ముక్కలూ, సోంపో సింగినాదమో వేసి  పక్కనే పెడతాడు. ఏ అయిదు వందల నోటో పెట్టడం, వాడు తిరిగి డబ్బిచ్చేటప్పుడు, పదిరూపాయల నోట్లు ఏమాత్రం లేకుండా చూస్తాడు. కనీసం ఓ యాభైయ్యో, వందో టిప్పు దొరక్కపోతుందా అని!

మామూలు కూరల మార్కెట్టుకి వెళ్ళి చూడండి, చిల్లర విలువేమిటో తెలిసొస్తుంది. ఏ కూరచూసినా “ బేసి” అంకెల్లోనే ఉంటుంది. అక్కడకి వెళ్ళి ఏ కూరో తీసికుంటే, చిల్లర దగ్గరకొచ్చేసరికి, ఆ మిగిలిన డబ్బులకి ఇంకో కరివేపాకో, కొత్తిమీరో అదీ కాకపోయే ఓ క్యారెట్టో ఇంకోటేదోనో అంటగడతాడు కానీ, మనకి ఇవ్వాల్సిన చిల్లర మాత్రం ఎటువంటి పరిస్థితుల్లోనూ ఇవ్వడు.